Competitiedrang

Competitiedrang

We merkten het al tijdens de bergwandeling in Mai Chau. We liepen niet voorop en dat was opzich niet erg, maar ingehaald worden, wilden we liever ook niet. Gek eigenlijk dat we ons daar nu door laten beinvloeden. We hebben vakantie, de omstandigheden zijn zwaar en er zit totaal geen wedstrijdelement in. We kwamen als 4e en 5e boven op de berg aan. Geen slechte score, zeker niet als je je bedenkt dat de helft van de groep niet boven aan is gekomen en al eerder aan de terugweg begon.

Een paar dagen later scoorden we wel slechter. We hadden een privechauffeur geregeld vanaf het hotel om naar het regenwoud Cuc Phuong te gaan. Een Zwitsers stel ging met ons mee. Eenmaal daar aangekomen, begonnen we aan een wandeling van 7 kilometer. Weer klimmen en dalen over een berg. Het Zwitsers stel vertrok iets eerder. ' Die halen we wel in'. Zij liep op soort ballerinaschoentjes. 'Dat doe je toch niet?' Na een kwartiertje zagen we ze inderdaad wat foto's maken. Omdat wij dezelfde foto's wilden maken, vertrokken ze weer iets eerder. Het was een mooie wandeling en lange tijd kwamen we de Zwitsers niet meer tegen. Net op het moment dat wij ons af begonnen te vragen of de route nog wel klopte, kwamen zij van een andere kant aangelopen. Die kant klopte niet, zeiden zij. Dan maar de andere kant op en we liepen een stukje met z'n vieren op. Hoewel de Zwitsers niet erg spraakzaam waren, werd ons wel duidelijk dat zij iets meer ervaring hebben met bergwandelen dan wij. Wat ging zij snel zeg (op die ballerinaschoentjes!). Met moeite hielden we ze bij. Na een kleine stop namen wij het voortouw en hielden wij ze achter ons. De paden zijn namelijk zo smal, dat inhalen bijna niet mogelijk is. We liepen verder en verder en begonnen langzamerhand steeds meer te twijfelen aan de route. Er kwam geen eind aan. Hoewel de kaart erg onduidelijk was, gaf deze ons toch al een tijdje aan dat we er elk moment konden zijn. Wat doen we? Wat is verstandig? We twijfelden met z'n vieren. We wisten ook dat er in het gebied wandelroutes zijn van 25 kilometer die je alleen met een gids en verspreid over meerdere dagen kan en mag doen. Als we per ongeluk op zo'n route zijn uitgekomen, hebben we toch wel een groot probleem. Op een nacht in het regenwoud zijn we namelijk niet echt voorbereid. Het was 14.00 uur en we hadden twee uur gewandeld. Als we terug zouden gaan, zouden we om 16.00 uur terug bij onze privechauffeur zijn. (hij bleef op ons wachten totdat we het rondje voltooid zouden hebben). Als we doorlopen, weten we niet of het klopt en als je dan uiteindelijk toch terug moet, ben je erg lang onder weg. Onze watervoorraad slonk ook aardig in en het wordt vrij vroeg donker hier en dus besloten we terug te gaan. We waren pas net op de terugweg toen de felle zon verdween achter de wolken en het flink begon te onweren. Het weer slaat hier echt razendsnel om. Er volgde een flinke regenwoudbui, dus binnen enkele seconden waren we door en door nat. De Zwitsers voerden het tempo nog wat op en al snel waren ze uit ons zicht verdwenen. Het was onmogelijk om die nog bij te houden. We kregen honger en gelukkig hadden we een stokbrood in onze tas. Na onze ervaringen met het eten in Mai Chau, leek het ons 's ochtends verstandig om van het hotel een stokbrood met la vache qui rit kaasjes mee te nemen voor de lunch. (Je weet nooit wat je anders voor eten kan kopen bij het bezoekerscentrum van het regenwoud). Uiteraard konden we tijdens de regen niet beginnen aan ons stokbrood wat het hongergevoel wel verergerde. De regen stroomde langs de paden naar beneden. Op sommige plekken moesten we tot onze enkels door het water. Gelukkig konden we het pad nog steeds wel goed herkennen. Na een tijdje werd het droog en konden we eten. Gelukkig hoefden we niet te delen, want de Zwitsers namen niet een keer de moeite om op ons te wachten. Uiteindelijk kwamen we inderdaad om 16.00 uur bij ons startpunt terug. De Zwitsers zaten al op een bankje koekjes te eten (een normale lunch verkochten ze niet) De privechauffeur was ons al gaan zoeken, maar doordat we omgekeerd waren, zocht hij aan de verkeerde kant. Wij waren uiteindelijk blij dat we omgekeerd waren en het avontuur voorbij was.

Na ons avontuur in het regenwoud zaten we aan tafel in het restaurant met de inhoud van onze tas uitgespreid op tafel. Een hotelkamer hadden we niet meer, want over een paar uur vertrokken we met de nachttrein naar Hue. Gelukkig hadden we de telefoon in de plastic tas van de broodjes kunnen redden, maar voor de camera was het te laat. Deze deed niets meer. We aten in het hotel en stapten een paar uur later in de trein.

De nachttrein heeft wagons met cabins. Dit zijn kleine hutjes met twee stapelbedden erin. Je kan dus liggen en proberen wat te slapen in de trein. Een cabin voor twee personen bestaat niet, dus is het afwachten bij wie je in de cabin komt. We klopten op de deur en toen werd er opengedaan door een bekend (Engels) meisje van de tour in Ha Long Bay. Toevallig en gezellig ook. Na een praatje probeerden we de slaap te vatten en dat viel niet helemaal tegen. Helaas had de trein vertraging waardoor de 11-uur-durende rit een bijna 13-uur-durende rit werd.

In Hue kochten we een nieuwe camera. Met de fietstaxi kregen we een rondleiding door de stad en een dag later lieten we ons door een privechauffeur naar Hoi An brengen. Een rit van normaal gesproken ruim 3 uur, maar hij maakte er een tour van en stopte op verschillende plekken, zodat wij konden genieten van de omgeving. De route van Hue naar Hoi An is echt schitterend.

Inmiddels zijn wij in Hoi An aangekomen. Het echte Vietnamese gevoel is hier even weg. We zijn hier voor zon, zee en strand. Lekker uitrusten dus.