Ups en downs

Voor degenen die nog steeds wachten op een antwoord...We hebben de dolfijnen gezien! Eigenlijk kon dat ook niet missen, want de dolfijnen komen hier iedere ochtend om gevoerd te worden. Het zijn wilde dolfijnen, maar door het voeren redelijk tam gemaakt. Al tientallen jaren gaat dit zo sinds de plaatselijke vissers visresten overboord gooiden. Helaas is het sinds kort niet meer toegestaan om de dolfijnen aan te raken of om met ze te zwemmen. Dit viel ons dus wel wat tegen, maar ze kwamen wel heel dichtbij. Na het voeren hebben we een wandeling door het gebied achter het strand gemaakt. Hier zagen we een grote moederemoe met een stuk of 5 kleintjes. Toen we terugkwamen waren de dolfijnen er nog steeds. Weer het water in en stiekem toch even proberen om er ééntje aan te raken. Nu met minder mensen lukte het iets beter om ze op de foto te krijgen.

Bij het vorige verslag hebben we een foto geplaatst van Pink Lake. Dit is een soort meer die in de middagzon roze/oranje kleurt. Toevallig reden wij er in de middag langs. Een apart verschijnsel dat wordt veroorzaakt door de breking van het licht en door het stofje bètacaroteen in het water.
De pinnacles zijn ontstaan door kalkafkafzetting rondom de wortels van planten die lang geleden in deze duinen groeiden. De planten stierven en de duinen zijn verder 'gewandeld'. De verkalkte vormen (de pinnacles) zijn blijven staan.

“Gaan jullie morgen maar eerder weg, dan kunnen we jullie onderweg nog oppikken”, grapten de Oostenrijkers een aantal dagen geleden. “nou, dat is echt niet nodig hoor, gaan jullie maar, ons busje brengt ons er echt wel”, zeiden wij. En dat was ook zo, zonder problemen. Een paar dagen later zouden we dezelfde dagtrip maken. Opnieuw grapten de Oostenrijkers met wie we inmiddels al heel wat avonden de eettafel hebben gedeeld. Wij gingen later, omdat we die ochtend eerst ons hardlooprondje liepen. We reden nog geen kilometer van de camping weg toen de temperatuur van de auto opeens wel heel hard steeg. We hebben beide niet zoveel verstand van auto's, maar genoeg om allebei te weten dat dit echt niet goed kon zijn. De auto dus meteen langs de kant uitgezet. Omdat we nog geen kilometer weg waren, lukte het ons wel om de auto na even afkoelen terug te rijden naar de camping. Gelukkig zijn we lid van de Australische wegenwacht. Het was weekend en daardoor konden ze ons pas de volgende dag helpen. We vroegen nog: “Wat als we dan midden in de outback hadden gestaan”? Gelukkig beloven ze dan wel eerder te komen. Er was iets mis met de koelvloeistof. Dit hadden we zelf ook gecontroleerd, het tankje zat vol, maar de radiator was leeg. Bijvullen en je kan weer rijden. Nu waren er wel twee opties: 1. Hij is leeggeraakt door de toch wel behoorlijk versleten dop of 2. We hebben een lek. De man van de wegenwacht kon dit op de camping niet zien, dus adviseerde hij ons om bij onze volgende bestemming een garage op te zoeken. De volgende bestemming en eerste 'stad' (zo'n 9000 inwoners) was 350 kilometer verderop. Overigens de dichtstbijzijnde stad in de buurt! Tijdens de rit moesten we constant de temperatuurmeter in de gaten houden. Nou, geloof me dat doe je wel. In Carnavon aangekomen meteen naar de garage. (de rit verliep zonder problemen) De Toyotadealer had de hele week geen tijd, dus naar de Nissandealer. Gelukkig kon hij meteen helpen, hij de boel getest en wat bleek, optie 2 was de juiste: een kleine lek in de radiator! Ontzettend balen. Om dit te laten maken moesten we naar een andere garage, maar inmiddels was het al 17.00 uur, dus de volgende ochtend zouden we pas langs kunnen gaan. Wij gaan naar de camping en ontmoeten daar een Nederlands jong stel. Ze zijn hier al 3 maanden, omdat ze werken in de plantages. Bijzonder aan het stadje Carnavon is dat er heel veel garages zijn. De Nederlanders vertellen ons dat hier heel veel reizigers met een kapotte auto stranden. Hoewel wij nog steeds zitten te balen van de tegenslag, weten we nu dus dat er genoeg lotgenoten zijn. Ze stellen ons voor om ook te komen werken, mocht het lang gaan duren. Die kans is namelijk groot, omdat ze druk zijn in die vele garages (onvoorstelbaar in zo'n stadje met zoveel garages) We vinden het zelf ook wel een optie, doen we weer een nieuwe ervaring op. Dan vertelt de Nederlander over de automonteur op de camping. Deze man verdient zijn vakantie door op campings mensen met een kapotte auto te helpen. Die man zit dus goed hier op de camping in Carnarvon. Wij naar hem toe, probleem uitgelegd. Hij controleerde het. Omdat je niets ziet druppen op de grond en we wel met gemak 350 kilometer konden rijden moest het wel een klein lekje zijn. Een potje silverseal door het koelvloeistof heen zou het gat moeten dichten. Wij een potje gekocht voor slechts 5 dollar en tot dusver lijkt het te werken. Hiervoor hoefden we dus geen baantje aan te nemen en ook niet te wachten, dus toch de volgende ochtend verder gegaan. Inmiddels Zitten we in Coral Bay. (weer 250 kilometer verder) Coral Bay is echt schitterend. Prachtige stranden, helder water en het koraal maar 20 meter uit de kust en we kunnen hier nog veilig zwemmen/snorkelen ook!