Stinkstad

Het waren er zeker 30! Ze zwommen met ons mee, speelden rondom de boot en sprongen af en toe sierlijk boven het water: dolfijnen. Het was een perfecte dag. De zon scheen volop, de zeilen werden omhoog gehezen en de golven kletterden tegen de boot. Slechts twee dagen waren we in Nieuw-Zeeland toen we dit zeiltripje maakten. De zeilboot won in ons geboortejaar de Sydney-Hobart race. Nu nam diezelfde boot ons een hele dag mee uit. We waren vanaf Auckland eerst naar het Noorden gereden naar deze beroemde Bay of Islands. 144 eilandjes bevinden zich in deze enorme baai. Tijdens onze zeiltocht zijn we ze alle 144 gepasseerd, aldus het reclamefoldertje. (We hebben ze niet geteld). Wel gaf het ons prachtige uitzichten. De dolfijnen zwommen wat kilometertjes mee om uiteindelijk toch achter te blijven op de grote zee. Aan één van de eilandjes legden we aan voor een wandelingetje en om even lekker te zwemmen. Vervolgens kregen we lunch op de boot en voeren we terug naar Russell, het kleine plaatsje waar we overnachtten.

Na onze zeiltocht zaten we al napratend te eten toen er een smsje kwam. 'Where are you now, we are in Russell'. Het was Wolfgang, de Oostenrijker. Inmiddels was het al een paar maanden geleden dat we een week of zes met ze opgetrokken zijn aan de Westkust in Australië. Ook zij zijn na Australië naar Nieuw-Zeeland getrokken. We hadden al contact gehad, zodat we rond dezelfde tijd redelijk bij elkaar in de buurt zouden zijn in Nieuw-Zeeland. Het leek ons namelijk leuk om nog een keer af te spreken. Nu stonden ze toevallig op dezelfde camping. Dat werd dus een gezellige avond.

Na Russell reden we weer naar het Zuiden. We planden een heerlijke middag aan het strand en zwommen in de zee. Vervolgens reden we weer langs Auckland richting het midden van het Noordereiland. Toen merkten we dat het klopt: Rotorua stinkt! Het gebied waar Nieuw-Zeeland thermisch het actiefst is. Diep vanuit het middelpunt van de aarde kruipt zwaveldioxide door scheuren en uit kraters in de aardkost omhoog en vult het de lucht met een bijtende stank. Tussen rokende vulkanen en borrelende vijvers, bubbelt kokende modder omhoog. Het was bijzonder om tussen deze vijvers door te lopen, je voeten in een natuurlijk heet bad te baden en te bedenken dat je eitje koken hier gewoon mogelijk zou zijn door hem in zo'n kokend plasje te leggen (we hebben dat niet gedaan). Natuurlijk hoort de stinkende lucht ook bij deze beleving. We vinden het jammer dat we jullie die lucht niet kunnen laten mee beleven, maar voor het idee: het ruikt naar rotte eieren.

Na de borrelende vijvers liepen we door naar een Maori-wijk. De Maori's zijn de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. Sinds de Europeanen naar het land zijn gekomen is de Maoripopulatie flink afgenomen, maar nog altijd zijn er heel wat Maori's.

We sliepen die nacht in het stadje Roturua, maar gelukkig op een camping waar de rotte eierenlucht net niet meer te ruiken was. Een dag later zouden we wel weer zwavellucht op gaan snuiven, want we hadden een bezoekje aan een thermisch gebied gepland: 'Wai-O-Tapu'. Een betoverende plek met grijze, groene, gele en rode vijvers, dampende beekjes en kokende modder. Opnieuw een bijzondere plek. De kleuren in de vijvers ontstaan door de verschillende chemicaliën die uit de aarde omhoog komen borrelen.

Inmiddels hebben wij al heel wat watervallen gezien, maar zo krachting als deze zagen wij er nog nooit één. De waterval bij Taupo, Hukafalls. Met een enorme kracht stort het water van de Waikato River vanuit een smalle kloof 11 meter omlaag. De hoeveelheid is echt enorm. Onbegrijpelijk dat er zoveel water blijft komen, het zoveel geluid geeft en dat het water ongelooflijk schoon is. We hebben er een tijdje naar staan kijken om vervolgens door te rijden naar het Tongariro Nationaal Park.

'Hoe pakken we dit aan? Dikke jas, regenjas, pet tegen de zon? We wisten niet wat ons te wachten stond. De Tongariro Alpine Crossing stond op het programma. De bekendste dagwandeltocht van Nieuw-Zeeland. Deze wandeling van bijna 20 kilometer zou ons over vulkanisch gebied leiden. We lieten ons informeren, maar schoten er weinig mee op. 'Het kan heel warm zijn, daarboven, maar ook heel koud' Van Nederlanders hoorden we dat je blauwe vingers kon krijgen, maar op de plaatjes stonden alle wandelaars in een korte broek. Oké, twee rugzakken dus met alles wat je nodig hebt om je te beschermen tegen de zon en alle warme kleren die we in onze backpack konden vinden en zo vertrokken we. Die ochtend scheen de zon, Marijn had spijt van zijn dikke jas. Die moet je dan wel bijna 20 kilometer met je meeslepen en het leek erop dat dit zo'n hele warme dag zou gaan worden. De eerste kilometers waren makkelijk, vrij vlak. Daarna begon het klimmen, pittige kilometers legden we af. We kwamen hoger en hoger en het uitzicht werd steeds adembenemender over oude vulkanen en kraters met lava. De wind wakkerde aan en voelde ijs en ijskoud. Blij dat we die dikke jas toch bij ons hadden, liepen we verder. De kilometertjes begonnen we langzaam in onze benen te voelen, maar als je na bijna 20 kilometer de finish bereikt hebt, geeft het een voldaan gevoel en waren de plaatjes het meer dan waard om zo'n afstand lopend af te leggen.